Wat een weekend

Beste lezers,
Weer een tijdje geleden dat we jullie op de hoogte hielden van wat we hier allemaal uitsteken, maar niet getreurd, hier komt de update:

De laatste week is het hier rustig geweest. We werkten nog met de studenten van Preform 5 rond plannen. We gaven vorige week twee workshops en hopen dat de studenten hier iets van hebben opgestoken. Maar tijd, dat is hier een ramp! Echt waar, rampzalig! Je spreekt af dat de workshop op 15.30u begint en je kan starten rond 15.45u en tot 16.15u zullen er nog steeds studenten binnenlopen. Zelfs 1 keer kwam een student na 1u 20 minuten binnen om de workshop te volgen die in totaal 2u duurt...
Nuja, niet druk in maken, maar verder doen.

Het weekend leek een te worden zoals de andere, maar dat veranderde donderdagavond toen Broeder Pasco (de directeur) zei wat er allemaal op het programma stond... Zet je schrap:

Vrijdagnamiddag was er de trouw van Bernard, de broer van Broeder Alex, en Maria. (we kennen de mensen niet, maar mochten mee van Broeder Alex, samen met de andere Broeders) Om 15u begon de mis en 's avonds om 20.30u het feest. Yeah, right! ( u las het al: tijd is een ramp!) Om 15u stonden wij nog in Kihinga om te vertrekken naar de kerk. Ik begon al ongelofelijk zenuwachtig te worden omdat ik het mij al kon voorstellen: De twee mzungu's vallen al niet genoeg op en dan komen ze nog te laat in de mis ook en de honderden ogen die je dan bekijken!
Nee, nee, geen reden tot paniek... Wij kwamen om 15.20u toe aan de kerk en er stonden wat mensen buiten te wachten, samen met wat leden van het koor. Dusja, we waren te laat, maar toch veel te vroeg. Dus: wachten! Iets waar we niet goed in zijn, maar beter in worden... Om 16.20u begon de mis dan.
PS: In de kerk wordt er geen kus gegeven a la 'You may kiss the bride', nee, dat is iets voor de privesfeer, wist Broeder Hakim ons te vertellen.

'S avonds was er dan het feest. (na lang wachten buiten) Eerst was er een hele ceremonie dat onder leiding stond van een (voor de mensen die Kiswahili verstaan) grappige presentator.
Het was echt wel weer een belevenis. In het begin waren enkel de gasten er. Daarna kwam de familie van de bruidegom al dansend binnen, daarna die van de bruid. Pas later ook het bruidspaar en de getuigen. Gelukkkig zijn we nu al wat gewoon aan de vele speeches, maar wanneer je denkt dat iedereen het nu wel al heeft gezegd, komt er altijd wel nog iemand nieuws bij.
Daarna werden er honderden foto's getrokken en kregen ze een glas champagne. Iedereen, maar dan werkelijk ook de hele zaal mocht dan aanschuiven om met hun glas/flesje tegen hun glas te tikken en hen zo geluk te wensen.
Toen mocht het paar een poort met ballonnen openen die hen de toegang naar hun tafel op het podium verschafte.
Na nog enkele speeches later konden we eten (kip, frietjes, dagaa, groentjes, sausje met loempia). Daarna werden de cadeaus gegeven. Iedereen had dus cadeautjes mee. (Wij gaven een enveloppe, geen idee wat we anders moesten kopen) Maar de familie bracht een matras, bestek, borden, kanga's (doeken om kleren van te maken of rond je te wikkelen), pakjes,... vanalles en nog wat. Dit werd natuurlijk niet zomaar gegeven aan de familie, nee. Eerst mocht de ene familie in een rij staan en al dansend de cadeaus afgeven, dan de andere familie en daarna tafel per tafel. En show verkopen dat het geen naam heeft: vooruit en achteruit dansen, kanga's in de lucht zwieren en rond de bruid draaien, echt grappig en best wel cool.
Op het einde werd er natuurlijk weer wat gespeecht en nog heel kort wat gedanst, maar echt niet lang meer.



Wij op het trouwfeest.








van links naar rechts: de getuige, Bernard (bruidegom), Maria (bruid) en de andere getuige.
Achter hen zie je de poort met balonnen en het versierde podium.






Zaterdag gingen we naar Zungu Beach picknicken met de broeders. De broeders en zusters van de school waar wij verblijven hadden afgesproken met de broeders van de Emmaus Community. We gingen rond 12.30u vertrekken, maar alle, rond 15u zijn we wel vertrokken. We pikten de andere broeders op en met zo'n 17 in het busje gingen we door op de hobbelige baantjes. (hobbelig is hier een eufemisme) Dus konden we om 16u beginnen met onze picknick! De picknick bestond trouwens niet uit broodjes ofzo, nee het was hetzelfde eten als anders, maar dit keer op een andere lokatie. De reden voor de picknick was trouwens omdat er bij ons twee nieuwe broeders zijn bijgekomen, dus om hen te verwelkomen en om ons uit te zwaaien (want wij gaan zaterdag terug weg)



Zungu Beach: Prachtig strand van witte keien en heerlijk water.




















Nadat we hadden gegeten hebben we een heel eind gezwommen en genoten van de zon. Tot plots een van de broeders ons riep: 'Look, monkeys!' Waaauw, vanuit de bossen kwamen de apen gewoon op het strand richting de hutjes. Een hele familie meerkatten (voor de geinteresseerde, de bijnaam in het Engels is Blue Ball Monkey, je moet maar eens opzoeken waarom) kwam ons vergezellen. Met behulp van de restjes banaan konden we ze zelf lokken tot op 1 meter van ons. Best wel cool...

Zondag gingen we naar Manyovu, een klein dorpje aan de grens met Burundi. Dit omdat het het geboortedorp is van Broeder Alex en zijn broer. Het pas getrouwde stel moest dus nog een mis bijwonen in hun dorp en een viering bij hun ouders thuis.

We dachten dat we met het busje gingen, maar in plaats daarvan reden we met de vrachtwagen richting bergen. Het was een supertoffe rit. We stonden de hele tijd recht op de banken om te kijken naar het prachtige uitzicht en de mooie, arme dorpjes en hutjes die we passeerden. Als een kind ons zag riep het superluid: Wazungu, wazungu!!! (Blanke!) Wanneer we dan nog eens zwaaiden waren die kinderen door het dolle heen...

Eenmaal in het dorp aangekomen, na een twee uur durende rit van 60km door de bergen, gingen we eerst naar de overvolle kerk om de twee uur durende mis bij te wonen. Daarna gingen we naar het ouderlijk huis van de bruidegom en daar was er terug een viering met muziek, een koor en traditionele dansen.

Hier zie je enkele mannen dansen met instrumenten rond hun benen. Door het ritmisch stampen met de voeten maakten ze muziek.

Een deeltje van de massa volk die rond het huis stond.

Maandagnamiddag gingen we dan terug richting stad omdat we hadden afgesproken met Papius. (de dormitoryleader van Emmaus) Hij heeft nu vakantie en woont daarom thuis. We mochten eens mee naar zijn huis. Hij heeft nog enkele oudere broers en zussen, maar zij leven elders. Enkel zijn moeder (die er nu niet was), zijn jongere zus Josephine en de twee kindjes van zijn oom leven in het kleine huisje. Josephine heeft eten voor ons gekookt en we keken naar foto's van Papius en zijn familie.

Ondertussen zitten we al halfweg in onze laatste week stage. We geven nu wat workshops rond het veilig gebruiken van een computer en zullen afscheid nemen van jan en alleman. Zaterdag vertrekken we met de bus, een hele dag, richting Tabora. Daar slapen we dan bij de Broeders van Liefde van Tabora. De dag erna willen we dan naar Arusha verder reizen. De busreis blijkt een helse rit te zijn, maarja, we moeten erdoor... Er is geen vliegtuig richtig Arusha, en Broeder Pasco regelt de rit, dus het komt wel in orde.

In Arusha, aan de voet van de Kilimanjaro, willen we enkele Nationale parken bezoeken (Serengeti, Ngorongorokrater,...) Daarna reizen we richtig Zanzibar om onder andere te snorkelen om ten slotte te eindigen in Dar Es Salaam.

Het kan dus gerust zijn dat we nu een tijdje niet zo veel van ons laten horen (bijvoorbeeld omdat we op safari zijn, of aan het reizen zijn.) We proberen wel af en toe blog-, sms-, of telefoonsgewijs iets van ons te laten horen. Tutaona! (We will see!)

Groeten!

Jochim en Bart

Update vanuit Newman College, Kihinga:

Lake Tanganyika van dichterbij. Mooi strand, helder water, palmbomen, veelkleurige vissen (die we tot jochims spijt nog niet hebben kunnen zien, volgende queeste wordt een duikbril vinden), verschillende ijsvogels die de visjes maar al te graag eten, Dhows (traditionele houten bootjes, te zien op de foto) die uitvaren om de vissen te vangen...

@ Anninperu: Het zal voor Titicaca moeilijk zijn om Tanganyika te verslaan, ondanks de meters!

Het strand van Aqua Lodge, het hotel in Kigoma dat de Broeders van Liefde opgekocht hebben. Het hotel moet nog grondig gerenoveerd worden, maar heeft veel potentieel met zo'n strand!

Raphael, head boy van de school government, met een stuk 'nanasi' in de hand. Op een dag kwam hij naar ons toe met een cadeau, twee nanasis en een watermeloen (Heel lekker trouwens, veel zoeter dan diegene die we in Belgie kunnen kopen). We nodigden hem dan ook uit om het fruit 's avonds op te eten, een heel tof karwei waar we dan ook drie dagen voor nodig gehad hebben.

Een vrouw zoals je ze hier vaak kunt zien: in traditionele kleren, inclusief kind op de rug en emmers op het hoofd. Haar missie: water halen. Het blijft toch een fenomeen hoe die vrouwen er in slagen om zoveel op hun hoofd te dragen. We zouden dit ook wel willen kunnen, maar hebben er waarschijnlijk te weinig talent voor. Let trouwens op de kleurrijke kleren van de vrouwen. Die lopen er altijd mooi op gekleed volgens ons.

Aan de blogs van andere buitenlandse stages te lezen zijn wij trouwens de enige die nog geen traditionele kleren hebben gekocht. Het zal aan de factor 'mannelijk gen' liggen waarschijnlijk, geholpen door het feit dat mannen hier niet echt typische afrikaanse kleren dragen. Maar geen nood, we maken het goed met afrikaanse maskers, beeldjes, ...

Zoals vaak, hebben we ook hier een bende dol enthousiaste kinderen nabij ons. Ze komen van de nabije dorpjes, waar de armoede vaak heel erg groot is, getuige hiervan zijn de kleren die ze dragen.

's Avonds na de sportdag: 'Disco-time'. Heel geestig, veel studenten die in het 'verbouwde' klaslokaal dansen op de Bongo flava, de Tanzaniaanse variant van HipHop en RnB. Andere muziek draaien ze niet en dus heeft het veel weg van de coolsweatfuiven van bij ons. Die avond hielden we ons ook bezig met de inmiddels geoefende job: poseren voor de foto met de studenten. Het heeft veel weg van een roulettesysteem, waarbij er telkens een nieuwe student tussen ons komt staan en er een foto wordt getrokken. Inmiddels zijn we er al aan gewoon. Het gebeurt namelijk op elke celebration, waar we steevast als 'special guest' worden uitgenodigd. En als je weet dat elke gebeurtenis hier voldoende is voor een celebration... Naast Jochim zie je Papius, de dormitory-leader van Emmaus, die ons veel vertelt over Tanzania, het schoolsysteem, de cultuur, ...

Af en toe is er geen stromend water in ons huisje en moeten we ons wassen met de emmer. We gaan dan naar buiten met de emmer en bidons om die te vullen aan de kraan. Maar af en toe doet de elektriciteit zo hard zijn best dat de pompen geen water meer in de tank krijgen en de kranen technisch werkloos zijn. dan maar naar de waterput om de emmers te vullen. Heel geestig, al is Jochim er toch niet zo sterk in als Bart, wat de studenten genoeg reden geeft om eens goed te lachen.









Brandweerman Bart in gevecht met het vuur! Het was een verhitte strijd, maar uiteindelijk trok Bart aan het langste eind. Het zal ze leren!












Wist je datjes:

- Blijkbaar was het vuur het toch niet geleerd, twee dagen later was het er al terug. Maar dit keer hadden we het al na een half uurtje onder controle!

- Niet enkel in India (@Lynn en Eveline) lopen de jongens hand in hand rond, ook hier is het de gewoonte om dit te doen.

- Jochim heeft zijn all-time win-Loss record van rumikub naar 1 tegenover al de rest gebracht! Een proficiat waard.

- We zijn nog altijd aan de winnende hand in de strijd om geen malaria te hebben (voorlopig toch)!

- Met de stage gaat het nog altijd goed. Er waren enkele frustraties omtrent het computerpark, maar Bosko heeft die van de baan geveegd (lees: de computers geformatteerd en alles opnieuw geinstalleerd). We hopen dat de computermuizen stand blijven houden tegen het enthousiasme van sommige studenten om altijd alle hardware te versteken. Dit zorgt immers voor nogal wat gebroken materiaal. Daarom besloten we om na volgende week ons nog een week te concentreren op ICT-opleiding voor de studenten. Hopelijk helpt dit om virussen en kapot materiaal tegen te gaan.

- We gaan volgende week voor twee dagen naar Maendeleo, het huis van de broeders in Kigoma, om er de manuals voor de leerlingen en leerkrachten omtrent studiebegeleiding en didactische opleiding af te werken. Daar is er normaal ook altijd elektriciteit, wat ons zekerheid geeft.

- we verlangen al om na onze stage op reis te gaan. Op de menu staat het volgende: Arusha, vanwaaruit we de nationale parken Serengeti, ngorongoro en wss nog enkele kleinere zullen aandoen. Daarna richting Zanzibar, waar naar het schijnt de mooiste stranden ter wereld te vinden zijn. En waar we, indien mogelijk, zullen zoeken naar organisaties die duiktrips verschaffen richting de vele koraalriffen. We eindigen in Dar es Salaam, waar we ons vliegtuig nemen richting Belgie.

- De studenten hebben ook een tweede cobra gevangen, nabij het kippenhok. toen wij de slang zagen, was ze immers al in (voor ons wel toffer, voor hem wat minder) dode toestand. Blijkbaar moeten de kippen en hun kuikentjes wel smaken.

- Jochim eet hier al rijst, Bart eet al confituur. (mede geholpen door het feit dat we anders honger zouden hebben) Applausje voor onszelf!

That's all folks

Hallo, eindelijk kunnen we terug op het internet. Sinds zaterdag hadden we geen elektriciteit meer en sinds gisteren ook geen water. Nuja, niet getreurd, we konden wel wat emmers vullen uit de waterput. Nu profiteren we van de elektriciteitsluxe en gaan we even wat foto's uploaden die vertellen wat we hier allemaal uitsteken.

We vertelden jullie reeds over de 'daladala'. Dit is het busje waarmee we van Kihinga (waar onze school is) naar Kigoma kunnen reizen. Dit kost ons 300 TZS, minder dan 20 cent. Hier zie je me zitten met wat studenten van onze school. Vergis je niet, enkele minuten later zat dit busje propvol, alle zitplaatsen ingenomen en ongeveer qcht mensen in het gangetje...

Dit is de 'assembly'. Iedere maandag en vrijdag worden alle studenten om 7.40u op deze plaats verwacht in hun uniform. Dan staan alle klassen ( preform5, form 5 en form 6) in rijen naast elkaar, hun jaarverantwoordelijken staan achteraan. Er wordt gebeden en het volkslied en het (overigens echt mooie) schoollied wordt gezongen. Daarna kan de directeur nog een woordje placeren.

Hier zie je een van de klaslokalen. Dit is form 6, de laatstejaars, ze kregen op dat moment Kiswahili. Wie telt er de hoofdjes? Ps: het helpt hier niet om de stoelen te tellen, want heel vaak zitten ze met twee op 1 stoel. Nuja, wat moet je anders doen met zoveel in een klas en stoelen tekort.

Vorige week zaterdag gaf de Emmaus dormitory een afscheidsfeestje voor het preform 5-leden. Dit omdat de andere leerjaren nog examens hebben, en daarna op vakantie gaan, maar preform5 blijft hier en wanneer de vakantiegangers terugkeren heeft preform5 hun examens al achter de rug en hebben zij vakantie. PS: zoek de mzungu (blanke)!

Vrijdag was het School Sports Day. 'A day to remember' zeiden de leerlingen. De dag begon met een parade van alle studenten van Kasigunga (nabijgelegen dorp) tot de school. (foto) Daarna streden alle dormitories tegen elkaar in volley, netbal voor de meisjes, basket en voetbal. De dormitories kozen ook leden van de 'staff' als coach. Ik was coach van 'Mabibo' en Jochim van Emmaus. Onder mijn (superenthousiast, KSA-gewijs) gecoach heeft Mabibo gewonnen tegen Mkwawa. Geniaal!!!

Hier zie je de 'school government' voetbal spelen tegen de staff. Dit was op het einde van de dag. In de namiddag hebben we trouwens naar het zangtalent van enkele studenten mogen luisteren in een competitie. S avonds werden alle prijzen ( ook voor het sporten) uitgereikt.

Zaterdagochtend: Wat ziet mijn arendsoog daar aan de horizon? ROOK! Waar rook is, is vuur... Dan nog niet eens zo ver van onze school! Je kon zelfs palmbomen horen knetteren in het vuur. Maar geen kat die daar aandacht aan besteedt. Pas na een tijdje zag ik studenten in de richting van het vuur gaan. Natuurlijk wilden wij mee. Een studente vertelde ons dat ze het vuur gingen doven op 'the African way'. Niets te water, niets te brandweer. Takken van de bomen snijden en uitslaan, dat vuur. Wij hielpen samen met de moedige studenten het vuur te verdrijven. We hebben het hier niet over een uit de hand gelopen barbecue of enkele bomen die in brand stonden, nee. Grote delen gras en bomen stonden in lichterlaaie. Na enkele uren hadden we alles onder controle en was de school terug veilig. Hoe was de brand ontstaan? Simpel: aangestoken door buren omdat ze wilden dat hun vee terug vers gras kon eten. Dat het vuur dan in de richting van de school en het dorp kwam, tjah, kan gebeuren...