Wat een weekend

Beste lezers,
Weer een tijdje geleden dat we jullie op de hoogte hielden van wat we hier allemaal uitsteken, maar niet getreurd, hier komt de update:

De laatste week is het hier rustig geweest. We werkten nog met de studenten van Preform 5 rond plannen. We gaven vorige week twee workshops en hopen dat de studenten hier iets van hebben opgestoken. Maar tijd, dat is hier een ramp! Echt waar, rampzalig! Je spreekt af dat de workshop op 15.30u begint en je kan starten rond 15.45u en tot 16.15u zullen er nog steeds studenten binnenlopen. Zelfs 1 keer kwam een student na 1u 20 minuten binnen om de workshop te volgen die in totaal 2u duurt...
Nuja, niet druk in maken, maar verder doen.

Het weekend leek een te worden zoals de andere, maar dat veranderde donderdagavond toen Broeder Pasco (de directeur) zei wat er allemaal op het programma stond... Zet je schrap:

Vrijdagnamiddag was er de trouw van Bernard, de broer van Broeder Alex, en Maria. (we kennen de mensen niet, maar mochten mee van Broeder Alex, samen met de andere Broeders) Om 15u begon de mis en 's avonds om 20.30u het feest. Yeah, right! ( u las het al: tijd is een ramp!) Om 15u stonden wij nog in Kihinga om te vertrekken naar de kerk. Ik begon al ongelofelijk zenuwachtig te worden omdat ik het mij al kon voorstellen: De twee mzungu's vallen al niet genoeg op en dan komen ze nog te laat in de mis ook en de honderden ogen die je dan bekijken!
Nee, nee, geen reden tot paniek... Wij kwamen om 15.20u toe aan de kerk en er stonden wat mensen buiten te wachten, samen met wat leden van het koor. Dusja, we waren te laat, maar toch veel te vroeg. Dus: wachten! Iets waar we niet goed in zijn, maar beter in worden... Om 16.20u begon de mis dan.
PS: In de kerk wordt er geen kus gegeven a la 'You may kiss the bride', nee, dat is iets voor de privesfeer, wist Broeder Hakim ons te vertellen.

'S avonds was er dan het feest. (na lang wachten buiten) Eerst was er een hele ceremonie dat onder leiding stond van een (voor de mensen die Kiswahili verstaan) grappige presentator.
Het was echt wel weer een belevenis. In het begin waren enkel de gasten er. Daarna kwam de familie van de bruidegom al dansend binnen, daarna die van de bruid. Pas later ook het bruidspaar en de getuigen. Gelukkkig zijn we nu al wat gewoon aan de vele speeches, maar wanneer je denkt dat iedereen het nu wel al heeft gezegd, komt er altijd wel nog iemand nieuws bij.
Daarna werden er honderden foto's getrokken en kregen ze een glas champagne. Iedereen, maar dan werkelijk ook de hele zaal mocht dan aanschuiven om met hun glas/flesje tegen hun glas te tikken en hen zo geluk te wensen.
Toen mocht het paar een poort met ballonnen openen die hen de toegang naar hun tafel op het podium verschafte.
Na nog enkele speeches later konden we eten (kip, frietjes, dagaa, groentjes, sausje met loempia). Daarna werden de cadeaus gegeven. Iedereen had dus cadeautjes mee. (Wij gaven een enveloppe, geen idee wat we anders moesten kopen) Maar de familie bracht een matras, bestek, borden, kanga's (doeken om kleren van te maken of rond je te wikkelen), pakjes,... vanalles en nog wat. Dit werd natuurlijk niet zomaar gegeven aan de familie, nee. Eerst mocht de ene familie in een rij staan en al dansend de cadeaus afgeven, dan de andere familie en daarna tafel per tafel. En show verkopen dat het geen naam heeft: vooruit en achteruit dansen, kanga's in de lucht zwieren en rond de bruid draaien, echt grappig en best wel cool.
Op het einde werd er natuurlijk weer wat gespeecht en nog heel kort wat gedanst, maar echt niet lang meer.



Wij op het trouwfeest.








van links naar rechts: de getuige, Bernard (bruidegom), Maria (bruid) en de andere getuige.
Achter hen zie je de poort met balonnen en het versierde podium.






Zaterdag gingen we naar Zungu Beach picknicken met de broeders. De broeders en zusters van de school waar wij verblijven hadden afgesproken met de broeders van de Emmaus Community. We gingen rond 12.30u vertrekken, maar alle, rond 15u zijn we wel vertrokken. We pikten de andere broeders op en met zo'n 17 in het busje gingen we door op de hobbelige baantjes. (hobbelig is hier een eufemisme) Dus konden we om 16u beginnen met onze picknick! De picknick bestond trouwens niet uit broodjes ofzo, nee het was hetzelfde eten als anders, maar dit keer op een andere lokatie. De reden voor de picknick was trouwens omdat er bij ons twee nieuwe broeders zijn bijgekomen, dus om hen te verwelkomen en om ons uit te zwaaien (want wij gaan zaterdag terug weg)



Zungu Beach: Prachtig strand van witte keien en heerlijk water.




















Nadat we hadden gegeten hebben we een heel eind gezwommen en genoten van de zon. Tot plots een van de broeders ons riep: 'Look, monkeys!' Waaauw, vanuit de bossen kwamen de apen gewoon op het strand richting de hutjes. Een hele familie meerkatten (voor de geinteresseerde, de bijnaam in het Engels is Blue Ball Monkey, je moet maar eens opzoeken waarom) kwam ons vergezellen. Met behulp van de restjes banaan konden we ze zelf lokken tot op 1 meter van ons. Best wel cool...

Zondag gingen we naar Manyovu, een klein dorpje aan de grens met Burundi. Dit omdat het het geboortedorp is van Broeder Alex en zijn broer. Het pas getrouwde stel moest dus nog een mis bijwonen in hun dorp en een viering bij hun ouders thuis.

We dachten dat we met het busje gingen, maar in plaats daarvan reden we met de vrachtwagen richting bergen. Het was een supertoffe rit. We stonden de hele tijd recht op de banken om te kijken naar het prachtige uitzicht en de mooie, arme dorpjes en hutjes die we passeerden. Als een kind ons zag riep het superluid: Wazungu, wazungu!!! (Blanke!) Wanneer we dan nog eens zwaaiden waren die kinderen door het dolle heen...

Eenmaal in het dorp aangekomen, na een twee uur durende rit van 60km door de bergen, gingen we eerst naar de overvolle kerk om de twee uur durende mis bij te wonen. Daarna gingen we naar het ouderlijk huis van de bruidegom en daar was er terug een viering met muziek, een koor en traditionele dansen.

Hier zie je enkele mannen dansen met instrumenten rond hun benen. Door het ritmisch stampen met de voeten maakten ze muziek.

Een deeltje van de massa volk die rond het huis stond.

Maandagnamiddag gingen we dan terug richting stad omdat we hadden afgesproken met Papius. (de dormitoryleader van Emmaus) Hij heeft nu vakantie en woont daarom thuis. We mochten eens mee naar zijn huis. Hij heeft nog enkele oudere broers en zussen, maar zij leven elders. Enkel zijn moeder (die er nu niet was), zijn jongere zus Josephine en de twee kindjes van zijn oom leven in het kleine huisje. Josephine heeft eten voor ons gekookt en we keken naar foto's van Papius en zijn familie.

Ondertussen zitten we al halfweg in onze laatste week stage. We geven nu wat workshops rond het veilig gebruiken van een computer en zullen afscheid nemen van jan en alleman. Zaterdag vertrekken we met de bus, een hele dag, richting Tabora. Daar slapen we dan bij de Broeders van Liefde van Tabora. De dag erna willen we dan naar Arusha verder reizen. De busreis blijkt een helse rit te zijn, maarja, we moeten erdoor... Er is geen vliegtuig richtig Arusha, en Broeder Pasco regelt de rit, dus het komt wel in orde.

In Arusha, aan de voet van de Kilimanjaro, willen we enkele Nationale parken bezoeken (Serengeti, Ngorongorokrater,...) Daarna reizen we richtig Zanzibar om onder andere te snorkelen om ten slotte te eindigen in Dar Es Salaam.

Het kan dus gerust zijn dat we nu een tijdje niet zo veel van ons laten horen (bijvoorbeeld omdat we op safari zijn, of aan het reizen zijn.) We proberen wel af en toe blog-, sms-, of telefoonsgewijs iets van ons te laten horen. Tutaona! (We will see!)

Groeten!

Jochim en Bart